سینا پارسیان در مسیر بزرگان

نقد و بررسی آهنگ های سینا پارسیان ؛ جسور و رو به رشد

 

اولین ترکی که من از سینا پارسیان شنیدم ، قطعه ی “همسایه” بود. بعد از پلی شدن آهنگ متوجه فضاسازی خوب قطعه ، صدای گیرای سینا و شعر زیبای a-min شدم و خیلی زود این خواننده ی جوان توجهم را جلب کرد.بعد از پایان آهنگ پیش خودم گفتم : خب از این به بعد آهنگ های پارسیان هم تکست خواهیم کرد. اما چیزی که مرا مجذوب این هنرمند کرد ، قطعه ی عصای موسی بود. ابتدای قطعه با صدای لالایی یک زن که به گفته ی سینا صدای مادرش است شروع میشود که کلمات آن با لهجه ی شیرین کردی بیان میگردند. در ادامه هم سوژه ی ناب ترانه و اجرای بی نقص سینا باعث شد هر چه جلوتر میرفتم از گوش کردن به این آهنگ بیشتر لذت ببرم و این هم یک آغاز برای من و هم یک آغاز برای پارسیان بود. از این جهت برای من که یکی از با استعدادترین هنرمندان پاپ فعلی کشور را پیدا کرده بودم و برای پارسیان که تازه همکاری اش را با پرستو آغاز کرده بود. بعد از این آهنگ سری به کارهای قبلی سینا زدم و دیدم که مسیر او همواره به سمت پیشرفت و اصطلاحا روبه جلو بوده و با توقع بالایی که قطعه ی عصای موسی برای من ایجاد کرده بود بی صبرانه منتظر کار بعدی او بودم.

 

قطعه ی “رگ” برای پارسیان یک فصل تازه است.هم از این جهت که او با انتشار این قطعه به صورت آگاهانه و با استفاده از همخوان زن قید دریافت مجوز را زد و هم از جهت اینکه همکاری های سینا با پرستو از قالب صرفا یک آهنگساز خارج شد.

 

بعد از انتشار این ترک از طرفی او را تحسین میکردم که برای اجرای سلیقه خود یا به قول خودش دغدغه های موسیقیایی و لذت بردن از هنرش از همچین مارکت پول ساز و شهرت سازی گذشته و از طرفی دیگر نگران بودم که نکند سرنوشت رپکن های داخل ایران به سر او بیاید و نداشتن درآمد کافی از این عرصه وی را به کم کار شدن وا دارد، اما به هر حال این تصمیمی بود که هر چند باعث پیشرفت کار سینا میشد اما به مذاق بسیاری که دوست داشتند هنرمند محبوبشان را روی صحنه ببینند خوش نیامد.قطعات بعدی سینا که حالا صدای پرستو را نیز همراه خود دارد سرشار از استعداد ، نوآوری و خلاقیت است. نوآوری در سوژ های ترانه ، در فرم قافیه ها و فراز فرود های مناسب و به جا که با به رخ کشیدن صدای هر دو هنرمند همراه میشود. به نظر میرسد پارسیان به خوبی میداند چگونه موضوعی که بارها توسط سایر ترانه سرایان به آن پرداخته شده را از زاویه ای دیگر ببیند و آن را به ترانه ای بکر تبدیل کند. در این میان ملودی های زیبا و فضاسازی های خوب پرستو و همچنین تنظیم های محمد عباسی نیز در رسیدن به این موفقیت بی تاثیر نبوده اند.

 

در حالی که ترانه ی اکثر قطعات منتشر شده در سال های اخیر رو به ابتذال میرود و هر روز اشعاری بی معنی تر میبینیم ، پارسیان اشعاری ارزشمند و پر معنا مانند عصای موسی میسراید که میتوان ساعت ها به آن فکر کرد و برداشت های متفاوتی از آن داشت.

نقاط قوت پارسیان تنها به ترانه سرایی محدود نمیشود و دغدغه هنری یک هنرمند را میتوان از عوامل تولیدی که برای اثرش انتخاب میکند فهمید. در حالی که اکثر خوانندگان این ژانر برای کاور آرت اثرشان به یک پرتره از خود بسنده میکنند ، میبینیم که احسان احمدی با استفاده از هنر خود ترانه را روی کاور به تصویر میکشد تا به درک بیشتر شنونده از آهنگ کمک کند که این موضوع در این ژانر کم نظیر است.

 

در پایان امیدواریم روزی سطح آگاهی شنوندگان به حدی برسد که خوانندگان و ترانه های سطح پایین در مارکت موسیقی ایران جایی نداشته باشند و زیاد شدن امثال پارسیان به این امر کمک کند.